Στη λεωφόρο

        

 

 Στη λεωφόρο

 

Στη λεωφόρο, μ’ ένα κλεμμένο ασθενοφόρο
εκατομμύρια μοναξιές
κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
εκατομμύρια μοναξιές
ανάπηρες ψυχές
στέκουν στον ίδιο το γκρεμό
απεγνωσμένες
ακούν τις ίδιες μουσικές
έχουν τις ίδιες εμμονές
κι όταν μεθάνε
θαρρείς πως είναι ερωτευμένες με το τίποτα
δεν τρέχει τίποτα
μονάχα εγώ στη λεωφόρο
μ’ ένα κλεμμένο ασθενοφόρο είμαι που τρέχω
για να προλάβω ένα ατύχημα
ήταν ατύχημα, σας λέω, ήταν ατύχημα
κάποιος περπάταγε στο δρόμο αφηρημένος
κι αυτή τον κάρφωσε στα μάτια μ’ ένα βλέμμα
έτσι, για αστείο, για να γελάσει
κι αυτός περπάταγε στο δρόμο σα χαμένος
δεν είχε μάτια, δεν είχε μάτια
μόνο δυο κόκκινες πληγές πάνω στο πρόσωπο
ήταν αστείος μες στη νύχτα, ήταν γελοίος
και τρέκλιζε όταν περπατούσε
παραμιλούσε και τραγουδούσε
ένα ανόητο τραγούδι για δυο μάτια
και μια καρδιά που του την έκανε κομμάτια
κάποια βραδιά
κάποια που τον συνάντησε στο δρόμο
κι εγώ να τρέχω να προλάβω
στη λεωφόρο, μ’ ένα κλεμμένο ασθενοφόρο
να προλάβω κάποιο άλλο φονικό
που ίσως γίνει σαν αστείο
τόσο αστείο που τα γέλια φέρνουν τρέλα
εκατομμύρια μοναξιές
κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
δίχως θεό για να πιστέψουν
ζητάνε κάποιο φονικό να ημερέψουν
κι εγώ να τρέχω στη λεωφόρο
με μια σειρήνα που ουρλιάζει
με μια ψυχή που να σφαδάζει από τον πόνο
κι έχω για φώτα
δυο τρύπες κόκκινες πάνω στο πρόσωπο
δυο κόκκινες πληγές πάνω στο πρόσωπο.

 

 

                      

Fuel Injected Dreams

 Μάλλον για μετά τα μεσάνυχτα το υπολογίζω αυτό το ταξίδι.Πίνουμε και καπνίζουμε βεβαίως.Θα σας καλωσορίζω με ήχους ξεχασμένους, με παραμορφωμένες κιθάρες και στριγγλίσματα από φρένα στη λεωφόρο.Όσο πηγαίνει ρεύμα στην καρδιά.Λεπτομέρειες προσεχώς.Μαζί μας θα είναι και ο Γιώργος ο Swing.Μ’ ένα κλεμμένο ασθενοφόρο.

Πριν πεθάνω

                                                                            Πριν πεθάνω

                        Φίλα με, χάιδεψέ μου τα μαλλιά

              σαν ηλιαχτίδα μεσα στην παγωνιά του Μάρτη

                  δεν ξέρω να σου πω, αν σ’ αγαπώ, αν σε μισώ

                    μοιάζει με πόλεμο η ζωή μου η φευγάτη.

          Έκαψα μια νύχτα το όνειρό μου να φωτίσει αυτό το δρόμο

           –  που με βγάζει;

               κι είδα σκόρπιες ψυχές και πνεύματα να μου γελούν

                 και να μου λένε «να μη σε νοιάζει…».

        Κι έπειτα βγήκα από το δρόμο στη στροφή με λίγο γκάζι παραπάνω

            γράφουν οι ρόδες γεια, σου λέω γεια χαρά

              μια ιστορία πες μου πριν πεθάνω.

 Αγάπησα κάποια που σου έμοιαζε πολύ

 κι είχε στο στήθος χαραγμένο ένα αστέρι

              του Οδυσσέα τη σειρήνα, τη μικρούλα Κατερίνα

                με μια  μολότοφ κι ένα Καλάσνικοφ στο χέρι.

            Κρύβομαι να μη με δεις που θα ματώνω από τη σφαίρα

                               να   μη με δεις και μ’ αγαπήσεις

                                  δεν είμαι ήρωας, μωρό μου,

                                είμαι η σκόνη κάποιου δρόμου

                               που κάποτε θα την πατήσεις.

Summertime Blues

‘Ολα θα στα πω φτάνει να έχεις υπομονή.Σιγά σιγά, να μη νιώθουμε πως αφήσαμε το χρόνο να χαθεί μέσα από τις ζωές μας.Δεν έχουμε την πολυτέλεια να νοσταλγήσουμε τίποτα πια.Ούτε να ερμηνεύουμε τις παλιές και τις καινούριες διαθήκες όπως μας βολεύει κάθε φορά.Είδες τις έγινε στο Όσλο αλλά μόνο ο Ιησούς συνήθιζε να αγαπάει κάποιους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ.Κι όμως, στο όνομά του μοιάζουν να ξεκινούν νέες σταυροφορίες.Άδικο χωρίς σταματημό.Και να μην παίρνεις καμιά απάντηση της προκοπής στα ατέλειωτα γιατί.

Καλοκαίρι για πάντα, με τα πρώτα τσιγάρα τράκα, ξαφνικές μπόρες και ραγισμένες καρδιές.Όλα είναι υπέροχα, σταματημένα σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ, έτη φωτός μακριά από το αδίστακτο ψηφιακό παρόν μας.Ένα παγωτό είναι πιο ακριβή απόλαυση κι από μια βόλτα με την πολυτελέστερη θαλαμηγό.Όσα δε φτάνει η αλεπού θα πεις μα ξεχάσαμε τα απλά και μπλέξαμε στα δύσκολα.Αφού σ’αρέσει ακόμα ο πασατέμπος στο παγκάκι, έχω ελπίδες…

Δεν πάει χαμένο τίποτα κι όλα τα θαύματα μαζεύτηκαν για χάρη σου μόνο που θέλει κόλπο να τα βάλεις στη ζωή σου.Θυμήθηκα τον παππού Χεμινγουέι που έλεγε πως ο άνθρωπος καταστρέφεται μα δε γίνεται να νικηθεί.Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα και πέτα στη φωτιά την καχυποψία σου διαφορετικά μια ζωή θα αρνείσαι να χαμογελάσεις μόνο και μόνο για να δώσεις στο γέλιο σου μεγαλύτερη αξία αλλά από την άλλη οι μικρές χαρές μας κρατάνε ζωντανούς.

Αυτή η θάλασσα δεν τελειώνει ποτέ.Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της κι ας είναι το σώμα μου καρφωμένο στη στεριά.Σε λίγο θα πρέπει να βάλω στο juke box δισκάκια της Amy.Μ’ένα σκέτο «κρίμα» δεν καθαρίζεις, το ξέρω, μα δεν εύχομαι σε κανένα να μάθει τι σημαίνει ιατρείο πόνου.’Ολα τα άλλα, ρεφενέ στο καφενείο με τις σημαδεμένες τράπουλες.

Δεν κλείνουν τα μάτια μου από τα όνειρα πλέον.Οργανωμένο χάος εναντίον συναισθηματικής νοημοσύνης.Άμα τρελαθείς, θα ανάψω κερί σε όλες σου τις παρορμήσεις, το ίδιο να κάνεις κι εσύ.Ευτυχισμένες μέρες και νύχτες στην ιδιαίτερη πατρίδα μας που πάντα θα περιμένει να επιστρέψουμε να μας ψιθυρίσει τα μυστικά της.Αλλά αυτή τη φορά, θα είναι και η πριγκιπέσα μαζί μας.Θα μάθει, όλα θα τα μάθει….

Πρώτη δημοσίευση στα Αργολικά τον Αύγουστο του 2011

Sweet Surrender

Όποιος κι αν σου είπε πως τα δάκρυα κάνουν πιο όμορφα τα μάτια, σου είπε ψέμματα.Κι εγώ σου είπα ψέμματα, άλλα, διαφορετικά.μα δε σε πρόδωσα ποτέ.Εύκολο να τα παρατάς, αυτό δε λες πάντα?Εσύ γιατί τα παρατάς τώρα?Δε μιλάω, ακούω μονάχα.Πικραίνομαι, φτύνω δηλητήριο στο δρόμο για να μην το κουβαλάω στα λόγια μου.Πόσα να αντέξει η θάλασσα, τίποτα πια,μας βαρέθηκε κι αυτή.Μην κρύβεσαι, μ’αρέσεις όπως είσαι, κι ας με φαρμακώνεις.Κι ας μη σου είπα ποτέ πως σ’αγαπώ.Πάρε ανάσα και ζήσε, αλλιώς κάτσε να σου πουν οι άλλοι πως ζουν.

A Cold Night for Alligators

Δε γίναμε ποτέ φίλοι και μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ.Δεν πιάσαμε ρίζα για να ανέβουμε στον ουρανό και να τον μοιραστούμε.Τώρα αλλάζεις τα τσιγάρα που κάπνιζες, σε λίγο καιρό θα ξαναβάλεις καφέ με φίλτρο.Κι ύστερα, θ’ αρχίσεις να μπολιάζεις με ξύδια το αίμα σου, για να αλλάξεις τη ζωή σου.Και καλά θα κάνεις.Εγώ θα σου στέλνω τριαντάφυλλα να σε βρίσκουν μόλις ξυπνάς κιας μην τα μυρίσεις ποτέ. Α, ρε παρτάλι…

A House Is Not A Home

Ο Μάιος αγκομαχάει και ξύνει πάλι πληγές,τις γλυκαίνει με κονιάκ και μπύρες, τις πικραίνει με τζιν(απ’το καλό) μα δεν ξορκίζονται.Το αίμα μου εδώ και χρόνια δε λέει να πήξει με τίποτα, δε μπλέκω σε καυγάδες, φυλάγομαι.Από το ίδιο ποτήρι πίνουν θεοί και δαίμονες αλλά κανείς δε λέει «γεια μας».Φυλάγονται όλοι τους.Στην πόλη μου, είμαι πιο ξένος κι απ’τους μετανάστες.Δε μιλάω πολύ, έτσι κι αλλιώς, οι ρίμες μου τέλειωσαν και ψάχνω για καινούριες.Με σκοτώνουν τα γιατί που δε μπορώ να απαντήσω.Αλλά απόψε η Fleury έβγαλε εισιτήριο και θα έρθει να με συναντήσει.Αγάπες μου, ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ.Όλα θα σας τα πω, λίγη υπομονή μονάχα.Να, έρχεται ο Jeffrey Lee αγκαλιά με την ‘Ολγα Ρόμπαρντς.Καλή αντάμωση…

Βαλεντίνα

Βρίσκομαι στο δρόμο για Νέα Υόρκη και μαζεύω με μανία την άσφαλτο που βράζει κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο με μια ασημένια Πόρσε. Τα Σπαθιά λυσσάνε τραγουδώντας «ο δρόμος είν’ αλήθεια, χίλια κι ένα παραμύθια, είναι το σπίτι μας-δεν έχει τέλος…».Στο διπλανό κάθισμα λαγοκοιμάται ένα μπάσταρδο κουτάβι που παραλίγο να λιώσω έξω από την Τιχουάνα. Δε θυμάμαι πόσα χρόνια είμαι στο δρόμο- η φάτσα μου όμως στον καθρέφτη είναι ίδια με τη φωτογραφία στο απολυτήριο λυκείου.
Τα μάτια μου καίγονται από μια απροσδιόριστη λάμψη. Κόβω ταχύτητα να μη με βρει η δευτέρα παρουσία σα χαλκομανία. Μπλόκο στη μέση του πουθενά. Το αστέρι του νόμου πάνω σ’ ένα τζιν πουκάμισο δεν είναι και τόσο γυαλιστερό από κοντά τελικά. Και η φάτσα του σερίφη μοιάζει με ένα σκίτσο που έχω δει εκατομμύρια φορές σ’ αυτή τη ζωή μου.
-Καλώς το Σένα! Δεν κρατιέται το ρημαδιασμένο, ε; Άδεια και δίπλωμα, φιλαράκο…
Οι εμπειρίες διδάσκουν ψυχραιμία. Έχω δικαίωμα να μη μιλήσω γιατί ό,τι πω μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου. Το ξέρω από τον κινηματογράφο αυτό. Αλλά άντε να βρίσκεις δικηγόρο τώρα.
-Λοιπόν, το αυτοκίνητο το έκλεψα από το Τζέιμς Ντιν και γι’ αυτό ζει ακόμα αν θες να ξέρεις. Εκτιμώ το γούστο του, πάντως.
-Χίλια δολάρια πρόστιμο για υπέρβαση ορίου ταχύτητας, μάγκα μου, και έχεις πορεία ακόμα.
Το μόνο νόμιμο χρήμα που κουβαλάω είναι οι εισπράξεις από την τελευταία συναυλία των Μάγων του Ροζ στο Τόκιο. Εδώ σε θέλω μάστορα!
-Είσαι άτυχος, ούτε σεντ δεν υπάρχει.
Ο ξένοιαστος μπάτσος χαμογέλασε και πέταξε ένα κέρμα στον αέρα.
-Πες μου ένα καλό ψέμα, ξένε, κι εγώ θα φύγω από το δρόμο σου.
Δέκα Λαμποργκίνι στροφάρισαν στο μυαλό μου. Διάβολε, ο Τζιμ Άνταμς ήταν αυτός απέναντί μου. Ο μικρός σερίφης!
-Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Και γιατί είσαι μόνος σου;
-Πες πως όλα ξεκίνησαν όταν άκουσα το Walk on the wild side του Lou Reed. Λοιπόν;
Δε με έπαιρνε για ψέματα. Ό,τι ήταν να γίνει, θα γινόταν.
-Υπάρχει ένα τραγούδι που έχει στοιχειώσει τη ζωή μου εδώ και δεκαεφτά χρόνια. Το έγραψε ο Jack Green και όταν το άκουσα τυχαία σε ένα μπαρ πρώτη φορά μου έφυγε το κεφάλι!
-Τυχαία είπες; Τίποτα δεν είναι τυχαίο, φιλαράκο. Ακόμα να το μάθεις αυτό;
Το ήξερα. Μα υπάρχουν φορές που δεν θέλω να το πιστεύω. Κοίταξα τον ουρανό και για μια στιγμή μου φάνηκε πως ένα σμήνος αλμπατρός μας χαιρετούσε.
-Το τραγούδι μου έγινε έμμονη ιδέα. Στην αρχή, ήθελα να αποκτήσω το δίσκο. Έψαχνα στα πιο απίθανα μέρη και τελικά τον αγόρασα σ’ ένα μικρό μαγαζί γεμάτο από τόνους μεταχειρισμένου βινυλίου. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Όσο περισσότερο άκουγα ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι, τόσο περισσότερο βυθιζόμουν στο μύθο της Βαλεντίνας. Γυρνάω τόσα χρόνια αλλά ακόμα δεν έχω βρει το κορίτσι του τραγουδιού. Γυρεύω την Βαλεντίνα, Τζιμ… Ψάχνω να βρω ένα φάντασμα που κάποτε θα πάρει κόκαλα και σάρκα στο ταξίδι μου.
Είδα μια χορεύτρια στα λευκά ντυμένη
να λάμπει περισσότερο από τις φωτεινές επιγραφές των μπαρ
να έρχεται σαν ψίθυρος τόσο απαλός
και να στέκεται ανάμεσα στις λέξεις και σε μένα
Βαλεντίνα, γλυκό λουλούδι του Μέξικο
που φυτρώνει σε απάτητα μέρη
εκεί που μόνο αγρίμια τριγυρίζουν
Σαν ηλιαχτίδα ήρθε
κι έγινε φλόγα δίπλα μου
Μοιάζει με επιθυμία που ανυπομονώ να πραγματοποιήσω
και πλανιέται ανάμεσα στα λόγια και σε μένα
Βαλεντίνα, γλυκό λουλούδι του Μέξικο…
Το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν αν θα με πίστευε ή όχι.
-Υπήρξε κάποια φορά που ένιωσες πως κόντεψες να τη βρεις;
-Όσο νιώθουν οι αλαφροίσκιωτοι πως τους ακουμπά το χέρι του θεού. Μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε και να κάνει τα πιο παράταιρα πράγματα. Να’ ναι καλόγρια, πόρνη, δασκάλα, να μεγαλώνει με στοργή τα παιδιά της, να είναι επαγγελματίας δολοφόνος…δεν ξέρω.
-Μπορεί να απογοητευτείς αν τη βρεις κάποτε. Δεν το έχεις σκεφτεί αυτό;
-To ταξίδι είναι που μετράει. Ακόμα να το μάθεις αυτό;
Πέταξε ξανά το κέρμα στον αέρα.
-Συνέχισε το δρόμο σου, ξένε. Μόνο που θα πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο εδώ. Ο Τζέιμς Ντην θα γινόταν ένας πολύ άσχημος γέρος, δε νομίζεις; Α, και το κουτάβι να μην το πάρεις μαζί σου. Ένα τσακάλι δε μπορεί να ζήσει σε μια μεγαλούπολη.
Φορτώθηκα το σάκο μου και του έδωσα το χέρι.
-Θα γυρίσεις ποτέ στην Ελλάδα;
-Όταν θα βρεις το κορίτσι που ψάχνεις…
-Πες μου, θα μπορούσες να με συλλάβεις;
– Είσαι στο όνειρό μου πια, φίλε. Να μη μπαίνω μόνο εγώ στα δικά σου… Ώρα καλή!
Είμαι μια ασήμαντη κουκίδα που κινείται αργά στον αυτοκινητόδρομο. Κάπως έτσι θα πρέπει να μοιάζω τώρα για τα αλμπατρός που περνούν αγέρωχα από ψηλά ταξιδεύοντας νότια. Με προσπερνούν ανέμελοι μηχανόβιοι και τεράστιες νταλίκες. Συνοδοιπόροι με διαφορετικούς σκοπούς και προορισμούς που μας ενώνει για λίγο αυτό το τεράστιο ασημένιο φίδι κάτω από τις φθαρμένες κίτρινες μπότες μου. Διακρίνω μια κατάμαυρη φιγούρα κλεισμένη σ’ ένα σκούρο μπλε λινό κοστούμι να κάνει ωτοστόπ. Στα χέρια του κρατάει ένα πανάρχαιο βιβλίο με δερμάτινο κάλυμμα.
-Με συγχωρείτε, μήπως είστε ο John Coltrane;
-Mε γνωρίζεις νεαρέ;
-Έχω ακούσει μερικούς δίσκους σας…
-Λοιπόν;
-Τίποτα…Πηγαίνετε στη Νέα Υόρκη;
-Ναι, με περιμένουν για την ηχογράφηση του A Love Supreme κι εγώ βρίσκομαι ακόμα εδώ να ζητιανεύω λίγα χιλιόμετρα. Και χωρίς σαξόφωνο για να παίξω. Παράτα με τώρα!
Εξαιρετική περίπτωση. Να θες να καπνίσεις και να μην υπάρχει ούτε μια τόση δα φλογίτσα. Το βιβλίο όμως;
-Αυτό που κρατάτε…
-Η Βίβλος είναι, μικρέ. Η Ιερή Βίβλος. Δίχως την αγάπη του θεού, τι να την κάνεις τη μουσική;
-Και δίχως την αγάπη του ανθρώπου, άγιε…
Γύρισα να φύγω.
-Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια να βρούνε μοναχά τους το δίκιο και το άδικο, μικρέ. Πιο πολύ χαρά σου δίνει το να ψάχνεις κάτι απ’ το να το βρίσκεις.
Δε θυμάμαι τίποτα μετά από αυτή την κουβέντα. Βρίσκομαι ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου μάλλον και το αντισηπτικό μου έχει τσακίσει τα ρουθούνια. Νιώθω σα να έχω πέσει ολόκληρος πάνω σε ένα φορτίο καρφίτσες. Είμαι τριγυρισμένος από εκατομμύρια σωλήνες και σωληνάκια και τα μάτια μου έχουν ακόμα τη λάμψη από το αστέρι του μικρού σερίφη. Απέναντί μου, μια κουκλάρα αιχμάλωτη στη λευκή στολή της σημειώνει κάτι σ’ ένα ντοσιέ και στον τοίχο πίσω της κρέμεται μια αφίσα από ένα πίνακα του Ματίς. Έξοχα!
-Επιτέλους, άνοιξες τα μάτια σου!
Η αύρα της φωνής της μου θυμίζει κάτι απροσδιόριστο. Έτσι κι αλλιώς όμως, δε μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα από όσα συμβαίνουν.
-Πού βρίσκομαι; Πόσο καιρό είμαι εδώ;
Μου χάρισε ένα ατέλειωτο χαμόγελο.
-Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς. Δε θέλεις να ξέρεις γιατί βρίσκεσαι εδώ;
Δεν ήξερα αν ήθελα. Και δεν πρόλαβα να απαντήσω.
-Είσαι λοιπόν φιλοξενούμενος της εντατικής εδώ και δεκαπέντε βράδια. Κάποιος σου στόλισε το κρανίο με μια σφαίρα αλλά εσύ τα κατάφερες και ξέφυγες απ’ του χάρου τα δόντια. Μας βοήθησες πολύ. Εκεί όμως που μπερδεύονται τα πράγματα είναι ποιος σου το έκανε αυτό…
Έφτιαξε λίγο τα μαλλιά της με το αριστερό χέρι.
-Υπάρχουν δύο διαφορετικές μαρτυρίες. Ένας νεαρός, ελληνοαμερικάνος στην ηλικία σου, είπε πως σε πυροβόλησαν για να σου πάρουν τα χρήματα που είχες μαζί σου. Κι ένας μαύρος μουσικός κατέθεσε πως σου επιτέθηκαν επειδή κουβαλούσες ένα πολύ σπάνιο αντίτυπο της Βίβλου. Όπως και να έγιναν τα πράγματα, είσαι πολύ τυχερός.
-Πόσο θα μείνω ακόμα;
-Όσο χρειαστεί. Ξεκουράσου τώρα. Είσαι σε καλά χέρια.
Πρέπει να ονειρεύομαι. Δε μπορεί να υπάρχει στον πλανήτη τέτοια θεογκόμενα νοσοκόμα. Μόνο στο σινεμά βλέπεις τέτοια πλάσματα κι εύχεσαι να είσαι μια ζωή άρρωστος για να σε περιποιούνται. Κι άμα γίνεις καλά, φαντασιώνεσαι με όλες τις εκδοχές του Κάμα Σούτρα.
-Και κάτι άλλο… Σε έφερε εδώ ετοιμοθάνατο μια γυναίκα. Μου είπε μόλις συνέλθεις να σου πω ότι θα βρίσκεται στη Λευκάδα, στο μοναδικό σημείο του νησιού που η θάλασσα αγγίζει τον ορίζοντα. Να μη βιαστείς μόνο. Α, και να σου δώσω ένα φιλί…
Έσκυψε και με φίλησε.
-Μου είπε πως τη λένε Βαλεντίνα.

Los Jovenes Viejos(Οι γερασμένοι νέοι)

 

Αργεντίνικη ταινία του 1963. Cool jazz μοτίβα από το Sergio Mihanovich. Το soundtrack είναι περισσότερο γνωστό για τη συμμετοχή του νεαρού τότε Gato Barbieri.(VIK LZ1076).Και βέβαια το εξώφυλλο είναι όλα τα λεφτά…

τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

Αναζητείται το βιβλίο με το σενάριο από την ταινία του Νίκου Νικολαϊδη ¨Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» από τις εκδόσεις Γνώση.